در شکنج عزتند ارباب جاه
آب گوهر بر نمی آید ز چاه
نخوت شاهی دهان اژدهاست
شمع را در می کشد آخرکلاه
عمرها شد می تپد بی روی دوست
چون رگ یاقوت در خونم نگاه
در خیالش محو شد آثار من
این کتان را شست آخر نور ماه
در ادبگاه خم ابروی او
ماه نو دارد زبان عذر خواه
خانهٔ مجنون ما هم دود داشت
روزن چشم غزالان شد سیاه
شعله ی ما را درین آفت سرا
جز به خاکستر نمی باشد پناه
ناامیدی دستگاه زندگیست
تاروپود کسوت صبح است آه
شرم دار ای سرکش از لاف غرور
نیست بال شعله ات جز برگ کاه
باغ و بستان پر مکرر می شود
جانب دل هم نگاهی گاه گاه
در تماشاخانهٔ آیینه ام
می شود جوهر چو می سوزد نگاه
عشق را بر نقص استعداد من
گریهٔ ابر است بر حال گیاه
می گدازد شمع و از خود می رود
کای به خود واماندگان این است راه
دم مزن بیدل اگر صاحبدلی
محرم آیینه راکفر است آه